Drapieżcy XXI wieku n.e

 Ślina ocieka im z ryła, choć ni dziwota;

skuszeni - gdzie klarowna w tężyźnie cnota,

by posiąść korzyść, polując na mię; mięsożercy - 

pozbawieni amnestii, poniesieni zewem dzikości; najwięksi...

Ja - gnuśnym, mocnym krokiem, niczym triceratops -

Wytłaczam swą drożynkę, tako choćby na wskroś;

Tu zamach, tam sus, tuż coś zakłóca mój trakt -

spiętrzając wędrówkę, gdzież w schyłku; boski sad,

Nieobarczeni wnet czyhają, kąsają, sabotują -

Wszak ino tak niezmierzonym zwierzem przejadają...

Żelaznym, plęczystym, znojnym i srogim;

Niczym diament - zrodzony z węgla, a jakże wnet czas drogi!

Chcąc roztrzaskać, złachać i nabić kabzy -

zapominąjąc, że toć unikat; odporny jest na wszelkie rysy; tudzież skazy...

- A więc, gruchotają swe zębiska, brudzą czerwienią łapska,

w jazgocie przewrotem, docierając co w sednie łaska...

I plętem próbują, bez skutku i dźwięcznego echa wawrzyn;

O brylantowy w szlifie róg, swoje łby miażdży -

byle bestyja, co nań niewinną zwierzynę tropi i szarżuje...

Pomijąjąc, że co i rusz, ja - ku sadku hardo maszeruję.

To moja ranga, hart, nie spoglądam w tył krępą gardzielą,

musiałabym ujść w przeszłości, a oni...? Wnet przyjdą...

Po me serce, by ucapić w paszczę najmniejszego kęsa - 

gdyż dla drapieżców XXI wieku, toć to tylko szpas mięsa...