Magia istnienia

Rozprysk świetlistych smug, nici wibrujących między sobą,

ogarnia mój umysł, z kompleksją mnie łącząc;

cząstkami atomów, rozpuszczając nicość, 

sprawiając, że z Wszechświatem staję się jednością.

I napawa mnie pospieszno ciemną barwą, różu i granatu,

łapiąc koloryt fixujący; niczym tafla połyskującego agatu,

gęściną kształtuje aurę, pozbawiając szarości cienia,

słońce okala księżyc, a zmrok - jasny pobrzask lśnienia... 

I ot cała Magia całego istnienia.  

Wyciągam splot gałęzi ku niewiadomo-wiadomej,

nie wzdrygam się, lecz wdzięcznością;

okrywam ciepło całą otokę białkową,

i w myśli tak precyzyjnej nad czeluścią istnienia;

Łamliwego jak lodowica, kruchego jak bloczki firnów,

łypając u szczytu wzgórza, dostrzegam iskry olśnienia;

szlaki - ozdobione niczym dwór cesarski;

bogato zdobione kamionki, węzły złociste, srebrzyste,

pąki kwiatów i zawieszona nań pszczelich wzdrygnięć.

A nim otwieram oko, spełnia się maksyma słowem wydziergana;

...i dzieję się Magia. Tak wnet nieokiełznana.