PAMIĘTNICZEK: Z epizodu depresyjnego w maniakalny. Czy mamy na to wpływ?

Po co uzwnętrzniać problemy na forum?

Bloga prowadzę w formie pamiętnika, tutaj wylewam, przelewam całość lub część mojej danej emocji czy też myśli. Wiele osób jest bardzo sceptycznie nastawionych na taką intymność wyznań. Chcę pokazywać, że nie warto wszystkiego dusić w sobie. Człowiek człowiekowi nie jest i nigdy nie będzie równy. Wielu osobom sprawia to ulgę i jestem właśnie w tym gronie. Nie czuję, że prowadzę monologi. Zawsze robię coś po coś. Jeśli chcę być sama ze sobą - idę po prostu czytać, spokojnie, nie mówię sama do siebie i nie uważam się za szurniętą. Jestem osobą, która jako dziecko pisała pamiętniki, ozdabiane dniem, miesiącem, rokiem, a nawet pogodą. To moje miejsce strefy komfortu. Gdy piszę, czuję się wyzwolona. Skoro coś działa - to głupie nie jest, pamiętajmy o tym. Zawsze z tyłu głowy mam to, że może tutaj trafić ktoś, komu moje wyznania mogą pomóc, poruszam tutaj tematy, o których niektórzy nie potrafią tak po prostu rozmawiać. Dlatego zostawmy na boku gdzieś zbędne komentarze, że po co się uzewnętrzniam. Bo niejednokrotnie takie coś słyszałam. Nie od wielu ludzi, bo jednak od kilku, ale jednak. I to nie tak, że mam potrzebę tłumaczenia się. To mój słowotok - witaj w moim świecie. Tak właśnie się wyrażam. Kocham rozmawiać i opisywać ludzkie problemy, zagwostki oraz prawodzić dyskusje o charakterze esejo-felietonu. A blog... Robię to bo mogę. Robię to bo mi pomaga. Chyba wystarczające dla uszczypliwych?  

Zanim zaczniesz czytać: Nie jestem zdiagnozowana w chorobie dwubiegunowej. Jednakże miewam bardzo skrajne emocje o bardzo wyrazistych wydźwiękach jako osoba wysokowrażliwa, które najłatwiej nazywam stanami depresyjnymi & maniakalnymi. Może to być jedno z moich podejrzeń jako zaburzenie osobowości dwubiegunowej uwarunkowane zmianami, które sięgają genetyki lub po prostu coś, co sprawia, że popadam w takie skrajności. Najprościej jest porównać ten stan do wspomnianej przed chwilą dwubiegunowości, z uwagi na to, że to zaburzenie, jest bardziej znane jako ogólne rozpoznanie dla wielu ludzi. Mimo wszystko, nie jest to samodiagnoza, chciałabym poruszyć w tym poście moje dwie strony medalu i to jak je interpretuję. Nie diagnozujmy się sami, to bez sensu.  

Bezsilność, skrajności i parabola
Zawsze byłam kontrastowa, a chemia w moim mózgu działała... bardzo chaotycznie, myślę, że to dobre stwierdzenie. Remisja [stan, w którym jest stabilniej i normalniej], trwał co najwyżej miesiąc. Hobby jakie rozpoczynałam i rzucałam po tygodniu... No cóż, nigdy nie zapomnę angażowania się w np. robienie mydełek, świec i innych pierdół jako jednokierunkowy wydatek, który do niczego nie prowadził. Zaraz obok tego brak umiejętności sprecyzowania, co robić w życiu, bo równocześnie bardzo mocno interesowało mnie zbyt dużo dziedzin, a dalej było tylko gorzej - przepieprzanie calej wypłaty po tygodniu czy np. wchodzenie kiedyś w relacje i układanie razem wspólnego życia po niemalże kilku spotkaniach. Ty nazwiesz mnie pustą i nie szanującą nie szmatą, a może to - Epizod maniakalny mieszany z depresyjnymi? - coś, z czym musiałam walczyć codziennie niczemu nieświadoma? Do dziś, tego nie wiem. Nie, nie będę usprawiedliwiała wielu zachowań tym, że coś mogło mi dolegać lub dolega, bo biorę na klatę błędy i umiem się do nich przyznać. Wiem, i mówię to sama przed sobą - wiele kwestii zawaliłam, ale też wielu winna nie byłam. Skoro z powodu jednego podejrzenia, słowa, niewygodnej sytuacji, moje ciało reagowało tak, a nie inaczej, nie, nie miałam na to większego wpływu. Uwierz. Niejednokrotnie myślałam, że dostanę zawału, mdlałam, oblewał mnie zimny pot lub uderzenie żaru - dosłownie, dostawałam ataku padaczkowego i trzęsłam się jak galareta, niejednokrotnie przyjeżdżało do mnie pogotowie, a moja mama kilka razy ratowała mnie zakrwawioną i zbierała z podłogi. To nie był jednak mój wymysł. To były reakcje mojego organizmu, zaraz obok tego jak bardzo nie radziłam sobie i to nie z rzeczywistością, a samą sobą. Wiem, jak bardzo wielu ludzi przerażają niestabilne osoby. Jednakże odróżnijmy pajacowanie na pokaz i atencji od niekontrolowanej tachykardii serca czy padaczki lub omdleń, natręctw myśli samobójczych, których również miałam kilka na karku. Bardzo chciałam uwolnić się od tych skrajności. Ale nie mogłam. Tak wyglądało moje życie jakoś 10 lat temu. Mimo to, nikt nie zasugerował mi terapii. Mam żal, tak. Bo byłam tylko nastolatką. Dzieckiem. Nie mogłam o sobie decydować i nie miałam pojęcia co dzieję się z moim ciałem i głową. Jeśli jesteś jednym z tych, którzy twierdzą, że można poradzić sobie z problemem, po prostu wypierając ten FAKT, że on jest i zmienić "tylko" myślenie, to spierdalaj. To zmiany chemiczne w mózgu, a nie moje "widzimisię", a skoro tego nie rozumiesz, to współczuję i polecam zakupić kilka książek o działaniu ludzkiego mózgu. Nie rozumie problemu ten, kto go nie doświadczył, a tymczasem szczeka najgłośniej... Są i tacy, co chorują na takie dwubiegunowe problemy, przyćmiewając właśnie umilaczami, ażeby poczuć się lepiej. W dozie smutku napiją się alkoholu, a manii - przewalą pół wypłaty na przyjemności. I twierdzą, że problemu nie ma. Aj. Właśnie tutaj pojawia się problem! To właśnie to. Też tak wpadłam. 

Ale wracając... nie zmagam się tylko z manią, nawet jeśli brzmi ona w jakiś sposób lepiej od epizodu depresyjnego - wcale tak nie jest. Choć ta depresyjna, to dla mnie totalna destrukcja, a moi przyjaciele wiedzą, że zwiastuje nie lada problem. Do niedawna radziłam sobie z nim nijak... ale niektórych rzeczy nie mogę tutaj rozpisać, bo albo zrobiłoby się komuś przykro, to w  najgorszym wypadku miałabym najazd MOPS'u na chatę, dlatego wyżej przytoczyłam przykład z moją mamą bo było to 10 lat temu. Wiele osób pomyślałoby teraz pytająco; jak jest teraz? Przecież jestem matką i jak to tak? Przecież nie wypada tak błaznować i robić patologii. A pierdolenie. Tobie nie wypada. To - zostawię już dla siebie. Nie jest aż tak drastycznie jak bywało kilkanaście lat temu i to wystarczy. 

Dwie twarze i brak złotego środka

Mój epizod depresyjny kojarzony jest z totalnym rozbiciem, smutkiem, rezygnacją i destrukcją. Gdy po takiej fali - wylałam już pełny basen i nakłady łez - czując oczyszczenie z negatywów [łzy uwalniają negatywne emocje i jest to udowodnione naukowo] - wchodziłam w stan maniakalny. Kredyty, nowe euforyczne znajomości, nowe wyzwania, świeżość możliwości, ego wystrzelone w kosmos i wiele innych. To też jest złe. I nie, nie da się tego tak po prostu wyprzeć i zatrzymać. To zmiany na tle chemicznym, tak samo jak mózg daje sygnał, że musisz iść się wysrać, to tu - działa to podobnie. To wibruje w całym twoim ciele jak maluch na mrozie i okrywa Cię kurtyną przedstawienia, gdzie na zaproszeniu i plakatach widnieją dwie twarze z mimiką teatralną - każdy chyba wie o co chodzi. Nie umiem tego zatrzymać. Mogę co najwyżej to kontrolować i moją decyzją, do której zabierałam się od wielu lat - zapisałam się do psychiatry. 

Dlaczego wcześniej nie poprosiłam o pomoc?
Wielokroć słyszę, dlaczego, skoro potrafiłam wydać całą wypłatę na bzdety - nie poszłam do psychiatry prywatnie i wcześniej - tutaj właśnie najczęściej; wzdycham. To prostsze w wyjaśnieniu niż każdy mógłby się spodziewać. Po prostu wiem, co muszę powiedzieć a długoterminowa data pierwszej wizyty - przygotowuje mnie na te zmiany. To nie jest proste. Wielokroć próbowałam udawać, że problemu nie ma. Ale nikt nie zwróci mi ciała bez blizn, potłuczonych już raz naczyń, którymi potrafiłam rzucać czy czasu, który chciałabym cofnąć i nie wypowiedzieć wielu słów w emocjach. Nie chciałam nikogo ranić. Choć osobą, którą krzywdziłam najczęściej byłam ja sama. A dziecko, które było zmuszone na survival emocjonalny - moja rodzina. Dziecko nie wychowuje się samo i czerpie pewne wzorce od rodziców. No cóż, nie wyszło dobrze, a później zbierałam żniwa tego długoterminowego cierpienia - niemożnością, ażeby sobie z tym wszystkim poradzić. 

Mogłabym wizytę u specjalisty przyspieszyć, no ale... będę cofała się do bardzo traumatycznych intymnych przeżyć, przeszłości i mojego dzieciństwa. Z racji takiej, że radziłam sobie z emocjami sama już jako mała dziewczynka i nie jestem nauczona jak z nimi pracować, to dziś, wyszło wszystko na jaw - że nie radze sobie wcale. Na oklaski zasłguguje to, że w końcu do tego doszłam, że nie jestem jak Zosia Samosia i umiem się do tego przyznać. Dlatego to dla mnie takie proste - powód, dla którego nie poszłam po pomoc wcześniej. Czuję, że jak zaczne wyciągać te wszystkie brudy - to od nowa będę je przeżywać. Myślę, że wielu z nas odczuwałoby taki "strach" i może to zrozumie w lekkiej niejasnej wizualizacji. 

Wpływ...

Za wystąpienie skrajnych zachowań np. dwubiegunowych, jak już wspomniałam wyżej, odpowiada przede wszystkim podłoże genetyczne, odpowiednia konfiguracja genów, której nie można przewidzieć, na którą w chwili obecnej chory - nie ma żadnego wpływu. A badania nad tym intensywnie trwają, więc nie mówmy komuś, żeby po prostu poszedł na spacer lub stwierdził, że problemu nie ma. Nie słuchajcie takich ludzi. Bo sami chyba nie wiedzą co mówią. Jestem z wami i zawsze możecie się do mnie zwrócić o wsparcie i pomoc. Jest nas więcej.