Pustostan [epilog]

Epilog

SPIS STREŚCI

ROZDZIAŁ I: TWÓRCA PRAWDY

___________________________________

❂

[...] I obudziła się. Spowolnionym, krępym ruchem; niezgrabnie podniosła z ziemi wyostrzając obraz. 

-Nie wierzę... - wypowiedziała drżącym głosem. - Wówczas jej wszelkie myśli rozbiły potępione krzyki bliskie i dalekie zarazem. Skuliła się i zacisnęła w pięści suchą ziemię, gdzie od razu uniósł się gorący pył, który musnął parząco jej twarz. Otarła go prędko i przerażona; rozejrzała wokół "bytum". Wszystko co ją otaczało to smutny pustostan, dobijająco wysoka temperatura powietrza, zaduch i odór gnijącego mięsa wymieszany ze spalenizną parującej krwi. Nie mogła zlokalizować źródła wszelkich odgłosów. Brzmiały one niczym świsty, jęki i krzyki; gdzie nie zadawano żadnych pytań, coś - co przypominało karę lub w jej szybkiej myśli; osąd, coś co brzmiało jak cierpienie potępionych. 

W zasięgu jej spojrzenia unosiła się spowita gęstym i siwym powietrzem mgła. Czuła jak jej całe ciało jest odrętwiałe i ociężałe, z trudem próbowała je opanować, miała wrażenie, że czas spowolnił, a wszystko wokół przyspieszyło. Panika w jakiej się znalazła uniemożliwiła jakikolwiek rodzaj prośby o pomoc. Nie wiedziała, kogo ma o nią prosić i gdzie szukać.

-Taka młoda... - rozległ się głos niczym szepczące echo. Rem, nie była w stanie stwierdzić czy słyszała to naprawdę czy może to jej głowa płata jej figle. Mimo wszystko postanowiła zagryźć zęby i skupić się na tym skąd mógł pochodzić ten tajemniczy głos. Gdzie długo nie musiała czekać. Z oddali zaczęła nasłuchiwać wizgów powietrza i pewnego rodzaju zakłóceń. W jej głowie pojawiły się przebłyski wspomnień, zmieniające się z prędkością światła. W momencie złapała się za głowę, nagle w jej uszach rozprowadziły się dźwięki, których normalny człowiek nie byłby w stanie opisać, przy tym tak głośne, że mogłyby rozrywać przewód słuchowy na strzępy. Dziewczyna zaczęła krzyczeć bezradna z bólu, zakrywając dłońmi uszy, z których ulał się strumień krwi, kipiąc przez jej palce, a następnie skraplając i wchłaniając w ziemię. W gardle czuła żar wdychanego powietrza... 

Nagle dźwięki ustały. Pomimo potwornego bólu w klatce piersiowej, przełknęła ciężko ślinę, wyrównała oddech i znowu zaczęła subtelnie rozglądać się wokół. 

-Gdzie ja jestem... - wymamrotała, nie wiedząc ile bólu sprawi jej wyszeptanie przez nią tych kilku słów. Wówczas jej gardło było poparzone od palącego powietrza, a dłonie - w smugach krwi, która zdążyła zaschnąć i zwęglić na jej skórze.

Nie wiedząc skąd, coś złapało za jej całe ciało sprawiając, że od razu wyprostowało dziewczynę w pionie. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa, ani oprzeć się tak potężnej sile. Poczuła silny nacisk na klatce piersiowej, chwilę po tym jej skóra zapłonęła żywcem. Niepoznana moc zawładnęła każdym jej centymetrem ciała i zaczęła nacinać jej brzuch zakreślając znaki. Rozległy się tysiące szeptów.

-To ty... - odezwał się niepoznany głos.

 -Wiedziałam... - Rem, straciła świadomość.

***

-Rem? Halo, obudź się!

-Gdzie się wybierasz?

-Hm? 

-Wstawaj! Przespałaś pół dnia. 

-Ja... żyję? - rozejrzała się zmieszana po pokoju.

-Przestań sobie żartować i chodź na obiad. - krzyknęła matka dziewczyny.

-Rem...

Drzwi zatrzasnęły się w pokoju, a Rem usiłowała poukładać sobie w głowie to, co przed chwilą się stało. -Co za koszmar... - westchnęła ciężko. -Słyszę głosy... - wymamrotała trzymając się za głowę. Usiadła powoli na łóżku, rozejrzała wokół i dostrzegła wielką komodę z lustrem. Choć był to jej pokój, poczuła się w nim, jakby była tu po raz pierwszy. Gdy powolnie wstała; co nie było dla niej jednak takie proste - bo każdy mięsień sprawiał niewyobrażalny ból, to jednak udało jej się niezgrabnie dokroczyć do komody, żeby móc siebie lepiej zobaczyć. 

-To był tylko zły sen... Otarła pot na czole i zaczęła dokładnie przyglądać się swojemu odbiciu.

-Sen?

 -Tylko sen... - powtórzyła pewniej; odgarniając do tyłu przetłuszczone włosy. 

-Rem, schodzisz już?

-Gdzie idziesz?

-T-tak, tak, schodzę, daj mi chwilę... - krzyknęła załamanym głosem i momentalnie złapała się za gardło. Dziewczynę zaskoczył nagły i silny ból. Zasłoniła prędko dłonią usta, ażeby przypadkiem mama nie usłyszała i nie przyszła do pokoju. Nie mogła przez chwilę złapać oddechu, zaczęła kaszleć tak gwałtownie, że odkaszlnęła po chwili coś w rodzaju flegmy, a głosy w jej głowie nie ustawały;

-Myślałaś, że nie przejdziemy? - rozległ się prześmiewczy głos

-Nie...to nie jest prawda... - wyszeptała przerażona. 

Na jej dłoni pojawiły się skrzepy krwi, wymieszane z brązowo-czarnym pyłem i ziemią. -Nie, nie...to nie możliwe - spanikowała. 

-Już zapóźno. - rozległy się śmiechy. 

-Wyjdź z mojej głowy... skąd są te głosy?! Zaczęła dokładnie przyglądać się swojemu odbiciu. Miewała koszmary, ale ten był zbyt realny, nie mogła zrozumieć tej sytuacji.

-Dlaczego... Co się stało...? - mówiła sama do siebie przyglądając się dłoniom.

-Jeszcze pytasz dlaczego?

W domu rozległ się krzyk. Tak głośny i przeraźliwy, że było go słychać echem na całej dzielnicy domów mieszkalnych w ich sąsiedztwie. 

Przerażona matka, czym prędzej pobiegła schodami na piętro, gdzie znajdował się pokój dziewczyny, gdy otworzyła drzwi; jej oczom ukazała się jej córka leżąca na podłodze w poplamionej krwią pidżamie. -Rem...? - Nie wiedziała co się stało. Na chwilę zasłabła we framudze drzwi, złapała się jej, wzięła głęboki wdech i opadła na kolana. Przecząłgnęła się po chwili w kierunku ciała dziewczyny.

-Rem, córeczko, co się stało? Odezwij się... - wymamrotała płaczliwie. I nie wierząc w to co widzi i to, co się dzieję, złapała za twarz dziewczyny odwracając w swoją stronę. Od razu odskoczyła przerażona. Oczy dziewczyny były wyłupione, skóra wypalona i pomarszczona. Matka dziewczyny zamarła i złapał ją bezdech. Nie mogła zrobić nic. Ciało Rem było zmasakrowane i powypalane, na ciele było pełno blizn z drobinkami zwęglonej krwi, a na pewnych częściach ciała - widoczne były niezrozumiałe znaki i napisy. Dziewczyna w pierwszej myśli swojej matki - nie żyła. 

 

***

-Jednak wróciłaś? - rozległ się niczym grom; głos.

-Czułam, że tak się stanie. - Rem odparła niewzruszona. -Nie mogło być inaczej, przecież wiedziałam o wszystkim. Taka kolej rzeczy. - dodała kopiąc w ziemii rozpraszając pył. 

-Nic Ciebie nie nauczyło życie na Ziemii? Nic nie było warte? - pytał zaciekawiony głos.

-Może na początku. Teraz już nie miałam wątpliwości, żeby porzucić swoje ciało i wrócić do swojego domu. Zresztą jeden z was doskonale się o to postarał...  

-Zawarłaś pakt, który wiedziałaś od początku jaką będzie miał cenę. Dostałaś wszystko o co prosiłaś. To było za mało? - drążył.

-Daj spokój... to nie jest ankieta. Po prostu tamto miejsce nie było dla mnie. 

-Próbują Cię ratować... - oznajmił ciekawsko. 

-Czuję, ale nie chcę wracać. 

-Co w takim razie będzie lepsze niż to miejsce?

-Wolność mojej świadomości. - odparła natychmiastowo. -Daliście mi więcej niż to, co mogłam jeszcze otrzymać tam. Może i było mi łatwiej niż innym ludziom, ale nie czułam się tam dobrze. Znasz mnie.

-Nie każdy tak świetnie sobie radzi z tą lekcją. Jestem pod wrażeniem... - rozległ się śmiech. 

-A jednak o to jestem. Taka była umowa.

-Mhm... - odparł twierdząco. 

-Po coś jednak złapaliśmy kontakt. Wszystko było po to, ażeby wyzwolić mój potencjał energetyczny. To było oczywiste, że w to wszystko pójdę bez mrugnięcia okiem.

-Dostałaś szansę decyzji, bez wahania oddałaś nam dostęp do twojej świadomości, dlaczego?

-Byłam samotna, dzięki tej przysiędze czułam jakiś cel. Nie wiem czy rozumiesz? 

-Owszem..., ale to zaprzeczenie wolności o którą walczyłaś. Czy się mylę? - mącił prześmiewczo.

-I co zamierzasz ze mną zrobić. Unicestwić? 

-To byłoby zbyt proste...

-Co masz na myśli? - udawała zaciekawienie.

-Jesteś gotowa na koniec, a więc on nie nadejdzie. Przeważnie ludzie nie chcą się z nim pogodzić. - tłumaczył.

-Jesteś moim przewodnikiem. Pogodzę się z każdą opcją. Wszystko będzie lepsze niż ten burdel, który jest tam. Zresztą taka była umowa. - Twardo oznajmiła. 

-Nie wiem czy jesteś gotowa przejść przez "filary"... - wątpił.

-A jeśli mi się uda? 

-Staniesz się istotą, taką jak my wszyscy lub twój wzorzec energetyczny zostanie unicestwiony. Masz tylko te dwa wyjścia. 

-Na czym to polega?

-Na zrozumieniu.

-... a jak zrozumiem? - drążyła.

-To najwyższa świadomość, otrzymasz cały wszechświat w swoich rękach i proroctwo się dopełni. 

-Czyli jest jeszcze coś o czym nie wiem... - westchnęła nużąco. I oddaliła się.

-...?

❂