Peeling krwawych słów

 I młocisz moje wnętrzności,

ubijasz, bełtasz, 

choć byś wycisnąć chciał - kosztowności; 

A ja dalej echem wołam,

w innym wymiarze, twoją godnością.

Wzdragasz się kreować nasz traktat,

otokę, połyskującą jak ostry w bitwie sztylet.

Tymczasem, łupiesz moją krew -

i odpryskują jej krople;

Jak kowalowi żar o bite kowadło.

I napływa.

Przefiltrowana krew;

gdy spływając -

Zostawia blizny na moich polikach -

od środka rozrywa, tworzy ustrojstwo,

co tnie mą twarz, niweczy;

wrażliwą skórę, okrytą słodkimi piegami,

A do góry skierowane zielone rzęsy -

koloru trzęślicy;

żebrają o darowanie. Kłaniając się;

W tym samym kierując odgórnie w chmur cień.

Ała;

Peeling z krwawych słów;

reformuje mnie na znów.

Inauguruje rutynę, gdy ja; przeciążona jaźnią -

znoszę te tortury;

z powodu kilku twoich słów. 

Wbijasz we mnie wzrok,

jak na dzieło Pabla Picassa;

"Płacząca kobieta".

Kreowałeś siebie, na moim płótnie.

I rozdrażnia Cię rezultat. Jakaś skaza -

to ja - twoja praca.

Bronię się rękoma złachanymi;

Odrywam kawałki uschniętego naskórka,

I wytłaczam nimi; ramę -

koloru wina,

którego słodycz przypomina; 

moją minę, gdy w wizjach -

Zerkałam ukradkiem szklistymi oczyma,

niczym na leśniczego - naiwna zwierzyna.

Lekkość i gładkość, jaką teraz miarkuję,

napawam okładami błękitnego nieba,

Gdzie śmię żgać skrawki chmurek,

bufiastych jak wata cukrowa.

I górą spuszczam;

przezroczyste linki; smug deszczu -

Moich łez; aby dotarły do twego żaru;

odpryskującego przy chaotycznym znoju;

ażeby wyparował;

toć martwy koloryt - jak z obrazka mego oblicza,

który wypaliły uderzenia twoich słów.