Rodzaje magii i wierzenia ścieżek pokrewnych

Szamanizm to najstarsza ludzka tradycja duchowej praktyki i uzdrawiania. Jej korzenie sięgają początków ludzkości. Szaman jest przez wielu uznawany za starożytnego poprzednika lekarza i psychoterapeuty. Mimo, że wiele osób kojarzy praktykę szamanizmu z Rdzennymi Amerykanami i egzotycznymi kulturami, to jest to zjawisko ogólnoświatowe, a szamańskie praktyki występowały niemal wszędzie. Szamańskie dziedzictwo jest w każdym z nas i jako istoty ludzkie, wszyscy mamy zdolność do pracy szamańskiej, podróży do świata duchowego i spotkania tam nauczycieli.

Magia sympatyczna - pojęcie z zakresu antropologii kulturowej, wprowadzone przez Jamesa Frazera, według którego jest to podstawowy typ magii polegający na przekonaniu, że działanie analogiczne wywołać powinno analogiczny efekt. Koncepcja magii sympatycznej Frazera, przedstawiona przede wszystkim w trzecim rozdziale Złotej gałęzi stanowi nie tylko ewolucjonistyczną teorię pierwotności magii wobec religii i nauki. Jest także autonomiczną teorią samej magii, wykazującą podobieństwa i różnice między religią i nauką a nią.
W obrębie magii sympatycznej Frazer wyróżnia:

• magię homeopatyczną, opartą na prawie podobieństwa ("podobne powoduje podobne");
• magię przenośną, opartą na prawie styczności ("rzeczy, które kiedyś pozostawały w styczności ze sobą działają na siebie nawet wtedy, gdy kontakt fizyczny przestał istnieć").

Obie gałęzie magii sympatycznej łączą się, w szczególności magia oparta na prawie styczności niemal zawsze opiera się również na magii opartej na prawie podobieństwa. Obie gałęzie magii sympatycznej opierają się też na jednakowym sposobie myślenia, zakładają bowiem, że rzeczy wpływają na siebie inaczej niż przez oddziaływania fizyczne - na skutek tajemniczego powinowactwa, które je łączy.

Voodoo i kierunki pokrewne - jest synkretyczną religią afroamerykańską wyznawaną głównie w Haiti i na południu USA.
Podstawę voodoo stanowią rdzenne wierzenia ludów zachodnioafrykańskich (szczególnie Joruba, Kongo, Fulanie) wraz z elementami religii katolickiej i spirytyzmu. Wykrystalizowała się ona między innymi na Haiti wraz ze sprowadzeniem w XVII/XVIII w. niewolników z Afryki, którym próbowano narzucać katolicyzm. Niewolnicy nie odrzucili swoich rdzennych wierzeń, łącząc je z nową religią. W voodoo istnieje wprawdzie wiara w Bon Dieu (jednego Boga), nie oddaje mu się jednak czci, uznawany jest bowiem za coś niedostępnego dla ludzi (koncepcja deus otiosus). Istotne są za to boskie manifestacje, czyli loa (duchów), których wyznawcy ukryli za wizerunkami katolickich świętych. Liturgia voodoo składa się z poszczególnych grup, do których należą konkretne loa: Rada Loa, Ogou Loa, Petro Loa, Ghede Loa. Słowo „voodoo” wywodzi się z języka plemienia Fulanów i oznacza duch. Wyznawcy voodoo uprawiają także kult przodków oraz czynnie włączają do swego panteonu ludzi zasłużonych dla narodu lub lokalnej społeczności.
Podstawą kultu są „rytuały opętania”. Ważną rolę odgrywają w nich bębny, za pomocą których wygrywa się skomplikowane polirytmie. Dzięki nim uczestnicy wchodzą w trans, podczas którego loa opanowują jedną lub więcej osób. W języku wyznawców mówi się wtedy, że „loa ujeżdża swojego konia”. Osoby te zostały zazwyczaj wcześniej inicjowane w religii lub posiadają specyficzne predyspozycje do wejścia w trans.
Houngan (kapłan-szaman) lub mambo (kapłanka-szamanka), posiadają wielką wiedzę na temat życia loa i sposobów kontaktowania się z nimi. Są oni także centralnymi punktami socyete (wspólnoty wiernych) w voodoo, bez których nie mogą się toczyć rytuały. Każdy z loa posiada swój własny odrębny symbol (veve), malowany kredą na ziemi przed rozpoczęciem obrzędu. Poniżej, od lewej do prawej symbole loa: Damballah, Legba, Maman Brigitte i Ogoun.

Magia naturalna opierała się na przeświadczeniu, że wszystko co jest częścią natury - ludzie, rośliny, zwierzęta, skały i minerały - przepełnione jest potężnymi, choć ukrytymi mocami nazwanymi „właściwościami okultystycznymi”. Na przykład kamienie szlachetne miały posiadać moc uzdrawiania chorych, wpływania na nastrój, a nawet sprowadzać szczęście.
Do właściwości ziół należało uzdrawianie - czasem wystarczało jedynie zawiesić je nad łóżkiem chorego. Nawet liczby i kolory miały swoje ukryte własności. Magia naturalna uczyła, że rośliny i zwierzęta o podobnym wyglądzie maja takie same właściwości. Na przykład zioło zwane przez wzgląd na swe podobieństwo do skorpiona scorpius miało być skutecznym lekarstwem na ukąszenie pająków. Ten rodzaj magii ma silne powiązania z białą magią, nawiązywanie harmonii z natura i czerpanie tylko z naturalnych źródeł swojej mocy, ma duży wpływ na rozwój mentalny czarodzieja. Jednak szczególne znaczenie w magii naturalnej miała także astrologia, ponieważ sądzono, iż wiele powiązań i sekretnych właściwości bierze się wprost od planet i gwiazd. To z nic czarodziej mógł czerpać swoją wiedzę i mądrość. Co więcej adept magii naturalnej musiał doskonale znać anatomię i zielarstwo.
Magia naturalna miała wpływ na rozwój wielu dziedzin ówcześnie stosowanej i praktykowanej magii, m.in Astronomii, Wróżbiarstwa, Numerologii, Starożytnych Run jak i również Zielarstwa i Medykomagii.

Magia wysoka - Mag stara się wpływać na silne i wyższe istoty zamieszkujące zaświaty. Od niego zależy też - jakie skutki przybiorą jego działa i czy będą one dobre lub złe. Magia wysoka, inaczej nazywana również ceremonialną -  praktykowana jest poprzez zwyczajne doświadczenia, czy proste nauki. W starożytności, kiedy to uprawiający ją magowie prosili o coś bogów czy same duchy, czynili to dla najwyższych celów, mieli nadzieję otrzymać np. dar jasnowidzenia, czyli prorocze wizje, stać się uzdrowicielami zdolnymi uleczyć każdą chorobę. Chcieli uzyskać wgląd w istotę rzeczy oraz samopoznanie siebie, swoich umiejętności, jak i idealną, harmonijną koegzystencje z otaczającym światem. Niektórzy nawet pragnęli stać się podobnym do bogów. Czarodzieje, którzy używali magii wysokiej, byli całkowicie pochłonięci swoimi celami, musieli się poświęcić by osiągnąć zamierzone cele i oczekiwania. Skupiali się całkowicie na nauce i doświadczeniu, na poznaniu samej głębi natury magii. Niekiedy całe ich życie toczyło się wyłącznie wokół jednej dziedziny, którą wybrali by to właśnie w niej osiągnąć swego rodzaju doskonałość. Magia wysoka nie jest dla każdego. W końcu nie wszyscy są zdolni do sporych poświęceń prawda? Magia ceremonialna czy rytualna to ogólny termin używany do określenia długich, pracochłonnych i skomplikowanych rytuałów. Nazywana jest magią ceremonialną ponieważ, podobnie jak w ceremoniach, wymagana jest duża liczba narzędzi jako niezbędna pomoc dla praktykującego. Jest traktowana jako rozszerzenie lub synonim magii rytualnej. Jest to też podstawowy nauczany rodzaj magii bez którego inne metody są zazwyczaj mało skuteczne, chociaż nie zawsze tak bywa... Magia wysoka bazuje na tym, że 90 % osób cechuje odczuwanie i myślenie rytualne. Spopularyzowana i stosowana przez zakony oraz bractwa hermetyczne w celu wytworzenia okultystycznych zjawisk i efektów. Magia ceremonialna właśnie najczęściej jest określana ezoteryczną ze względu na jej elitarny charakter i otaczający ją nimb tajemnicy. Generalnie jednak słowo ezoteryka obejmuje magię jako całość. Wywodzi się od Sztuki, którą w średniowieczu parali się przede wszystkim królowie, bogaci rycerze, możni, niektórzy alchemicy. Angażuje w swe działania wcześniej wspomniane siły nadprzyrodzone, anielskie i boskie, częstokroć też podporządkowuje sobie moce i istoty demoniczne. Nadto dysponuje szeroką gamą środków wpływających na umysły i wolną wolę innych ludzi. Warto jednak wziąć pod uwagę fakt, że jest tylko i wyłącznie narzędziem. Jako taka może zostać wykorzystana zarówno w celu czynienia dobra, jak i zła. Magia rytualna składa się z odprawienia formalnej ceremonii, która przynajmniej w części odbywa się w miejscu przeznaczonym do takich celów i w odpowiednim czasie.

Kabała - to najważniejszy nurt mistyczny, jaki rozwinął się w obrębie judaizmu. Kabała pojawiła się w połowie XII w. na terenach południowej Prowansji i w Hiszpanii. Stanowiła kontynuację starszych form mistycyzmu żydowskiego, obecne są w niej także elementy doktryn gnostycznych oraz neoplatońskiej teorii emanacji. Dla kabały charakterystyczna jest koncepcja sefirot - są to atrybuty, moce stwórcze najwyższego, niepojętego Boga, nazywanego En Sof (bezkresny). Sefirot wyłaniają się z Boga, gdy rozpoczyna On stwarzanie wszechświata i za ich pomocą dokonuje dzieła stworzenia, a później podtrzymuje wszechświat w istnieniu. Mało wiadomo, w którym miejscu naprawdę należy upatrywać korzeni Kabały. Dzielimy ją na cztery gałęzie 

1. Kabała dogmatyczna 
2. Kabała praktyczna
3. Kabała literowa
4. Niezapisana kabała

Najwcześniejsza kabalistyczna koncepcja dotycząca stworzenia wszechświata pocodzi z Sefer Jecira, gdzie według niej - Bóg poruszył magiczne litery hebrajskie w taki sposób, że wyłonił się Wszechświat w fizycznej postaci. 

W obrębie judaizmu kabała jest nurtem wciąż żywym, stanowi również przedmiot badań naukowych. Pionierem w tej dziedzinie był Gershom Scholem, który opisał i przedstawił niemal wszystkie prądy i doktryny kabały. Zasady, na jakich opierała się gematria, oraz główne metody egzegezy kabalistycznej ukazał Friedrich Weinreb. Jego kontynuatorem jest współczesny polski uczony Andrzej Wierciński. Zawarte w kabale elementy magii i symbolizmu przyczyniły się z czasem do dewaluacji pojęcia „kabała” – jej mianem zaczęto określać pewne rodzaje spirytyzmu i okultyzmu. Potocznie kabałą nazywa się wróżenie z kart, wróżbę. 

Praktyki kabalistyczne;
Szereg odmian Kabały przypisywało ukryte znaczenia każdej literze lub słowu świętego tekstu.
Celem studiowania kabały staje się zrozumienie przez indywiduum w swoim odczuciu i świadomości, że otaczająca rzeczywistość jest jednością i jest ze sobą połączona w każdym aspekcie. Jak wskazuje sam wyraz hebrajski „kabbalah” (קבלה) studiowanie w Kabale jest niczym innym jak otrzymywaniem od Stwórcy Jego Światłości w tzw. „indywidualnym sterowaniu” we wnętrzu człowieka pragnącego doznawać nadprzyrodzonego kontaktu ze swoim Stwórcą. Przekazywanie doświadczeń na kabalistycznej drodze poznawania Boga prowadzone jest według metodyki Mędrców Izraela, przystosowanej do właściwości każdego pokolenia: za pomocą ksiąg, w grupie studiujących, pod kierunkiem nauczyciela. Nauka kabały prowadzi do głębszego zrozumienia praw życia i świata, co pozwala człowiekowi, narodom i ludzkości poprawnie orientować się w życiu, a przede wszystkim jest relacją z Elohim (Bogiem) i El Shaddaj (Wszech-Stwórcą), Bogiem Abrahama dającego w przymierzu z nim miejsce na istnienie w JEGO świecie wszystkim ludziom bez względu na kolor skóry i narodowość.

Goecja i teurgia = Goecja - to sztuka magiczna polegająca na zniewoleniu określonych duchów i skłonieniu ich do spełnienia życzeń maga. Jej powstanie przypisuje się królowi Salomonowi, który był niej mistrzem. Wedle goecji, piekłem rządzi 72 potężnych demonów-arystokratów. Dziela się oni na królów, książęta , hrabiów, markizów, prałatów, rycerzy i przywódców. Każdy z nich pokazuje się pod zupełnie inna postacią i jest odpowiedzialny za inna dziedzinę życia. Każdy ma pod swoja komenda liczne legiony demonów (10-200 legionów, w zależności od miejsca w hierarchii). 

Królami czterech stron świata są Zimmimaj - północy, Goapa - południa, Amajmon - wschodu a Korson - zachodu. Pozostałe demony są im podległe. 

Kolejni w hierarchii królowie to: Asmodaj, Bael, Balam, Belet, Belial, Paimon, Purson i Win oraz Zagan.

Książęta to: Agares, Ajm, Alokes, Amdusjas, Astaroth, Barbatos, Bathin, Berit, Bun, Dantalion, Eligos, Fokalor, Gremory, Gujson, Haures, Krocel, Murmur, Salos, Walefor, Wapula, Wepar, Wual, Zephar.

 Następna grupa to markizowie: Amon, Andras, Andrealfus, Feniks, Forneus, Kymeris, Leraie, Marchosjas, Naberius, Oriaz, Renowe, Sabnok, Samigin i Shaks. 

Do prałatów zaliczają się: Orobas, Sier, Stolas i Wasago. 

Hrabiowie: Andromalius, Bifrons, Fuerfur, Ipos, Malthus, Maraks i Raum. 

Na przywódców składaja się: Awnas, Botis, Buer, Foras, Gaap, Glasja-Nabolas, Hagenti, Kaimose, Malfas, Marbas, Sytri i Walak. 

Rycerzem w tej grupie jest Furcas.

Każdy z duchów posiadał swoja własna pieczęć, za pomocą której można było go wezwać. królowie mieli pieczęci ze złota, książęta z miedzi, prałaci z cyny, markizowie w srebrze, przywódcy w rtęci, rycerze w ołowiu, zaś hrabiowie ze stopu miedzi i srebra. Władców piekieł Salomon uwięził wraz z ich legionami w mosiężnej butli, która zapieczętował jedna ze swoich magicznych pieczęci a potem wrzucił do Morza Czerwonego, niestety Babilończycy otworzyli ja po pewnym czasie uwalniając demony. Można je wzywać o określonych porach i na terenach jak najbardziej odludnych by nikomu nie zaszkodzić. Demony ukazują się pod różnymi postaciami. Maja różne zdolności, które mogą być zarówno przydatne jak i szkodliwe. Szczegółowy opis demonów, ich obyczajów i sposobów panowania nad nimi znajduje się w księdze “Lemengeton”, “Goecja” lub “Mniejsze kłódki Salomona”.

Teurgia to dziedzina magiczna pokrewna goecji z tym, że mag przyzywa duchy, które bywaja jednocześnie dobre i złe. Obowiązuje tu podobna hierarchia duchów. Są duchy dzienne i nocne, ich hierarchia jest skomplikowana. Do ich przywoływania konieczne są pieczęcie.

Magia enochiańska - system ceremonialnej magii opartej na przyzywaniu bytów anielskich.
Stworzony został na podstawie XVI-wiecznych pism Johna Dee i Edwarda Kelleya, którzy twierdzili, że kontaktowali się z aniołami. Istoty te ponoć przekazywały magom różne informacje w języku enochiańskim. W tym samym języku spisane są także tzw. Zewy Enochiańskie (Klucze Enochiańskie), służące do wzywania Aniołów. Magia enochiańska nawiązuje do apokryficznej Księgi Henocha. 

Satanistyczne Klucze Henochiańskie; 
Klucze Henochiańskie stanowią ważny fragment czwartej księgi Biblii Szatana, zatytułowanej Woda - Księga Lewiatana - Gniewne Morze. Napisane w języku enochiańskim, stanowią ważny, wręcz niezbędny element obrzędów satanistycznych, których przebieg został opisany we wcześniejszych rozdziałach biblii.
Kluczy jest dziewiętnaście. Stanowią one część deklaracyjną - wstępną rytuału, manifestację woli osób w nim uczestniczących. Ich zadaniem jest wywołanie wśród obecnych osób odpowiedniego nastroju, np.: Siódmy używany jest do wezwania pożądania, oddania hołdu przepychowi i radości z uciech cielesnych. Ósmy klucz odnosi się do nadejścia Ery Szatana. Klucz czternasty jest wołaniem o zemstę i manifestacją sprawiedliwości.

Magia żywiołów - Cały nasz świat składa się z czterech żywiołów: Ognia, Wody, Powietrza, Ziemi. Każda z tych mocy wzięła się od piątej zwanej Duchem lub Eterem.
Żywioły są częścią naszego życia, ale i również magicznej praktyki. Nie zależnie od tego, czy wróżysz, odprawiasz rytuały, czy tworzysz horoskopy, używasz również do tego świadomie bądź nie mocy żywiołów. Mimo że fizycznie możesz ich nie wzywać, to każda z praktyk, opiera się o wielką siłę magi żywiołów. Często nawet nie zdajemy sobie sprawy, że wykonując dany rytuał bądź wróżąc, ocieramy się o wielkie siły żywiołów.W wielu rytuałach magicznych korzystamy z mocy czterech żywiołów: Ziemi, Ognia, Wody i Powietrza. Większość ludzi uważa je za coś oczywistego, ponieważ zawsze nas otaczają: w postaci deszczu, wody w kranie, ognia na zapalonej świecy, ziemi, po której chodzimy czy powietrza, którym oddychamy. Jednak dla osób zajmujących się magią Ziemia, Ogień, Powietrze i Woda znaczą dużo więcej – są kluczowymi elementami duchowych praktyk. Znając zdolności każdego żywiołu, możemy zacząć opracowywanie. Najlepiej i najłatwiej jest, odnaleźć w sobie cechy każdego żywiołu (nigdy nie jest tak, że jest w nas tylko jeden żywioł, są one wszystkie, ale jeden jest dominujący) oraz cechy, których nie posiadamy, a ma je dany żywioł i zacząć opracowywać. Opracowywanie żywiołów wymaga spokoju i ciszy, dlatego najlepszym miejscem będzie do tego zacisze w domu.Warto, tutaj wspomnieć, że żywioły należy traktować z szacunkiem oraz rezerwą.O ile ciepły deszczyk jest miły, o tyle ulewa, która niszczy uprawy już nie.Każdy z żywiołów ma swoją jasną i ciemną stronę, dlatego należy im się szacunek. Używanie żywiołów w nie odpowiedni sposób może być niszczące i działać na nas źle.

Magia chaosu - Magia Chaosu jest sztuką wyjątkowo osobistą i praktyczną, która opiera się na eksperymentowaniu i doskonaleniu potęgi własnego umysłu, jak też mocy z nim związanych. Tajemnice magii są tak uniwersalne, a jednocześnie ich skutki mogą być fizycznie namacalne, że wymykają się jakiemukolwiek opisowi. Ludzie, którzy zgłębili tę tajemnicę i sztukę, aż do osiągnięcia przez nich mistrzostwa niechętnie dzielą się swą wiedzą. Dlatego też zakładają tajemne stowarzyszenia, zakony lub szkoły z różnymi stopniami inicjacji aby się upewnić, że ich adepci naprawdę pragną poznać tajemnice, które zgłębili. Misteria są podtrzymywane dzięki nieustającym objawieniom, których tradycja sięga nawet siedem tysięcy lat wstecz.
Sztuka chaosu może kojarzyć się z iluminacją, która odnosi się do inspiracji, oświecenia i wyzwolenia. Adepci trenują magiczną wolę przeciwko najmocniejszemu z przeciwników, czyli ich własnemu umysłowi. Czym jest magia chaosu i jakie są jej zasady? Otóż magia jest wszędzie, są to piękne krajobrazy, to jak działa wszechświat czy nasze codzienne życie pełne przypadkowych zdarzeń, bo to właśnie przypadek jest wyznacznikiem chaosu. Istnieją pewne zasady aczkolwiek są one przeznaczone do własnej interpretacji, co znaczy, że nie należy brać ich za pewniki. 

Podstawą jest brak paradygmatu, czyli częste zmienianie swojego systemu wierzeń tak aby nie przywiązywać się do czegoś za bardzo. Dzięki temu nasz umysł będzie cały czas świeży i będziemy mogli operować różnymi punktami widzenia. W innych systemach magicznych ważne jest przywiązanie lub wierzenie w pewien system, w magii Chaosu jest inaczej, trzeba cały czas zachowywać elastyczność, dlatego temu rodzajowi magii nie można narzucić żadnej etykiety. Każdy z magów jest inny i posiada inną specjalizację. Kolejną zasadą jest kładzenie nacisku na praktykę i nieustanne szlifowanie swoich umiejętności. Błędne jest myślenie, że można robić co się komu podoba, trzeba do tego mieć odpowiednie, poważne podejście, jak też solidny trening. Bardzo ważna jest dyscyplina, którą trzeba w sobie wyszkolić. Kolejnym krokiem jest praca nad własnym ego, tak jak szaman pod wpływem enteogenów zrzuca swoje ego, tak też mag musi nauczyć się zmieniać i zrzucać swoje pojęcie na temat siebie, świata i społeczeństwa. Nie mówię tu o unicestwieniu ego, bo jest ono potrzebne w naszej rzeczywistości, tylko o zmianie pewnych schematów. Ostatnia zasada dotyczy wchodzenia w trans. Ludzie na co dzień wchodzą w odmienne stany świadomości, podczas oglądania telewizji, snu lub jeździe samochodem. Tutaj trzeba nauczyć się pewnych technik, które pomogą nam osiągać ten stan na zawołanie takie jak medytacja, joga, deprywacja sensoryczna czy taniec. Niektórzy używają do tego środków, które zmieniają naszą świadomość ale to już zależy od osoby.

Magia sygili - Sigil to symbol stworzony dla specyficznego celu, bo magicznego życzenia. Symboliczna reprezentacja rezultatu pożądanego przez maga lub osobę zainteresowaną. Termin ten pochodzi z łacińskiego słowa sigillum, które oznacza „małą figurę”, „rzeźbę na pieczęci” lub „pieczęć”.

Teoria sigili opiera się na założeniu, że jeśli pewne głęboko zakorzenione w podświadomości fakty mogą wywierać wpływ na nasze działania, to można wykorzystać ten fakt w odwrotny sposób. Wystarczy, iż wprowadzi się do podświadomości pewien symbol (sigil), uprzednio nadając mu pewne znaczenie. Następnie należy zapomnieć znaczenie owego sigilu, opcjonalnie go zniszczyć. W ten sposób wpływamy na naszą podświadomość.

Sigil może posiadać formę abstrakcyjną, obrazkową lub semi-abstrakcyjną. Może istnieć zarówno fizycznie, wirtualnie, jak i myślowo. Wizualne symbole są najpopularniejszą formą sigili, ale stosowane bywają także dźwięki i kształty. Istnieje wiele rodzajów sigili: alfabetyczne, runiczne, obrazkowe, fonetyczne [mantry], akustyczne, przestrzenne oraz wiele innych, które opracowują sami zainteresowani sigilizacją. Obecnie są już dostępne poradniki tworzenia osobistych symboli sukcesu – magicznych sigili.

Thelema - po prostemu to angielska wymowa greckiego słowa "θέλημα", które oznacza „wolę” lub „chęć”. 

Thelema Aleistera Crowleya;
Thelema to nazwa systemu religijno-filozoficznego, który powstał w roku 1904 za sprawą Aleistera Crowleya po spisaniu przez niego Liber AL vel Legis, zwanej też Księgą Prawa. Księgę tę, jak Crowley twierdził, podyktowała mu istota duchowa (nazywana Aiwaz) w Kairze, 8, 9 i 10 kwietnia 1904 roku.
Słowo Thelemita pojawia się w Księdze Prawa i jest używane jako określenie osób, które podążają ścieżką Thelemy.
Crowley był wielbicielem XVI-wiecznego francuskiego satyryka François Rabelais'go. Rabelais w jednej ze swoich książek, Gargantua i Pantagruel, zawarł opis miejsca zwanego „Opactwem Thelemy” ("The Abbey of Thélème") co zainspirowało Crowleya i całą jego filozofię.

Główną doktryną, celem Thelemy, jest poznanie i czynienie „Prawdziwej Woli”, co jak twierdzi Crowley jest powinnością każdej istoty. Można to podsumować kilkoma frazami z Liber Legis:

• „Czyń wedle swej woli będzie całym Prawem.” (AL I:40)
• „Miłość jest prawem, miłość podług woli.” (AL I:57)
• „Słowem Prawa jest Θελημα.” (AL I:39)
• „Nie ma prawa poza Czyń wedle swej woli.” (AL III:60)

Prawdziwa wola to mistyczna idea, którą najprościej można opisać jako ścieżkę pewnych czynności dokonywanych przez każdego, podczas wykonywania których nie napotka on żadnego oporu z zewnątrz. Działanie w zgodzie ze swoją wolą oznacza, iż wszystko, co robimy, wspierane jest przez wszystkie siły wszechświata. Żadne dwie wole nigdy nie wchodzą sobie w drogę, a wszelkie problemy jakie napotykamy w życiu wynikają z tego, iż większość ludzi nie postępuje zgodnie z ową wolą. Tak więc postępowanie zgodnie z nią, oznacza również respektowanie woli innych ludzi, co opisane jest jako "miłość jest prawem" (ale miłość poddana woli - czyli miłość czyniona zgodnie z wolą). Istnieją różne opinie na temat tego, czy człowiek może rzeczywiście poznać swoją wolę, czy też może jedynie domyślać się, iż działa zgodnie z nią po sukcesach, jakie osiąga w życiu.

Thelema kładzie nacisk na osobistą wolność (jednak ograniczoną przez odpowiedzialność), wrodzoną boskość każdego człowieka („Każdy mężczyzna i każda kobieta to gwiazda”. AL I:3), oraz walkę przeciwko przesądom, tyranii oraz opresji.

Thelema jest zwykle, choć niekoniecznie, związana z praktyką magii (ceremonialnej), głównie z takimi pomysłami i technikami, jakie zostały zbadane i opisane przez Crowleya.

Magia wampiryczna - jak sama nazwa wskazuje, skupia się na wampiryzmie psychicznym lub energetycznym. Jej celem jest wysysanie (absorbowanie) energii innych osób (ofiar). Najczęściej dzieję się to wbrew czyjejś woli lub bez jego wiedzy. Dla maga praktyki wampiryczne, są naprawdę bardzo korzystne, ponieważ może regenerować swoje siły witalne, a mag zajmujący się stricte magią wampiryczną - robi to szybciej niż inni wtajemniczeni w absorbowanie cudzej energii magowie. Co ciekawe, wiele ludzi jest nieświadomych tego, że są wampirami energetycznymi, a gdzie sama ich obecność u pozostałych osób może powodować zmęczenie, znużenie, wyczerpanie. Świadomy wampir nie tylko potrafi odbierać energię innym, ale również magazynować ją w sobie. Główną techniką magii wampirycznej jest dosyć silna wizualizacja, która praktykowana wystarczająco często i długo przynosi naprawdę wielkie profity dla maga, który nią włada. Są osoby, które są obdarzone tą umiejętnością i nie muszą długo ćwiczyć i się zbytnio wysilać. Ważne, aby opanować i nauczyć się selektywnego absorbowania energii po to, aby po prostu nie wchłaniać negatywnej energii, która może bardzo osłabiać "wampira". Najczęściej wampiryzm jest kojarzony z piciem krwi ... i też tak czasem jest. 

Wicca - w wersji tradycyjnej to religia inicjacyjna: mamy zwykle trzy kolejne inicjacje w misteria, podczas których według Vivienne Crowley, wiccanki i psycholożki jungowskiej, spotykamy Boginię, swój Cień oraz łączymy w sobie męski i żeński pierwiastek. Są to misteria śmierci i odrodzenia. Ponadto wicca opiera się na kulcie boga i bogini, których imion nie używa się publicznie. Inne charakterystyczne cechy wicca tradycyjnego to:

• praktyka w małych grupach do 13 osób
• hierarchiczna struktura
• ustne przekazywanie wiedzy
• uprawianie rytuałów 8 sabatów w roku oraz pełni księżyca według rytuałów zawartych w przekazywanej z pokolenia na pokolenie Księdze Cieni
• praktyka najczęściej nago
• utrzymywanie w sekrecie szczegółów rytuału oraz tożsamości członków grupy

13 Zasad Wicca; 

1. Znaj siebie 
2. Znaj swoje Rzemiosło 
3. Ucz się 
4. Łącz wiedzę z mądrością 
5. Osiągnij równowagę 
6. Zachowaj czystość wypowiedzi 
7. Zachowaj czystość myśli 
8. Celebruj życie 
9. Dopasuj się do cykli Ziemi 
10. Prawidłowo oddychaj i odżywiaj się 
11. Ćwicz ciało 
12. Medytuj
13. Czcij Boginię i Boga 

Eklektyczna wiedźma podąża chaotyczną ścieżką zmodyfikowanych tradycji, które są dostosowane do jej potrzeb i możliwości. Tradycyjne czarownice tworzą większą grupę, z wieloma podgrupami, czasami powiązanymi z Wicca. Często mają korzenie sięgające wielu stuleci.

Dyskordianizm - czerpie z wielu innych religii. Składa się ze swoistej mitologii, obrządku i pozornej hierarchii. Jednocześnie parodiuje zarówno religie monoteistyczne, jak i buddyzm, czy hinduizm. Bogini Eris (Eryda, Dyskordia) w dyskordianizmie spełnia funkcję symbolicznej towarzyszki i przyjaciółki, będąc przeciwieństwem Boga w religiach monoteistycznych. Objawia się Malaklipsie Młodszemu i Omarowi Ravenhurstowi, by oznajmić, że ludzkość jest wolna. Jej atrybutem jest jabłko niezgody, a symbolem liczba 23. Pięć przykazań dyskordianizmu, podstawa wiary. Są sprzeczne ze sobą w zamierzeniu, będąc przez to parodią innych religii:

1. Nie ma Bogini poza Boginią, która jest Twoją Boginią. Nie ma Ruchu Eryzyjskiego poza Ruchem Eryzyjskim, którym jest Ruch Eryzyjski. A każdy Korpus Złotego Jabłka jest ukochanym domem Złotego Robaka.
2. Każdy dyskordianin powinien używać Oficjalnego Dyskordiańskiego Systemu Numerowania Dokumentów.
3. Każdy dyskordianin w początkowej fazie oświecenia powinien w każdy piątek udawać się w zaciszne miejsce w celu radosnego spożycia hot doga. Ta ceremonia jest jednocześnie aktem walki z popularnymi, pogańskimi zabobonami: katolickiego chrześcijaństwa (niejedzenie mięsa w piątek), judaizmu i islamu (niejedzenie wieprzowiny), hinduizmu (niejedzenie wołowiny), buddyzmu (niejedzenie mięsa) oraz dyskordianizmu (niejedzenie bułek od hot dogów).
4. Każdy dyskordianin powinien się wstrzymać od jedzenia bułek od hot dogów, albowiem taki był kaprys Naszej Bogini, kiedy zmierzyła się z Afrontem Pierworodnym.
5. Żadnemu dyskordianinowi nie wolno wierzyć w to, co czyta.

Druidyzm - jako rekonstrukcja praktyk celtyckiej klasy kapłanów bądź neopogańska ścieżka kultu natury, kładąca nacisk na własne poszukiwania. Spotkałam nawet druidów, którzy uważali się za pogański odpowiednik Kościoła Anglikańskiego: instytucji oferującej obchodzenie świąt w grupie i udzielającej ślubów, i nic poza tym. Podobnie jak “wicca”, tak ów “druidyzm” oznacza bardzo rozmaite rzeczy, zależnie od tego, kto się wypowiada. W Polsce można zostać zdalnie członkiem organizacji druidycznych, takich jak OBOD czy ADF.

Druidzi zwracają uwagę zarówno na otaczający ich świat materialny, na wszechobecną fizyczną rzeczywistość, ale podzielają tą uwagę w takim samym stopniu na świat duchów i symboli. Druid nie oddziela sfery sacrum od świeckiej codzienności. Postrzega ludzi jako nieodłączny element świata natury. Dla druidów człowiek jest uczestnikiem świata ludzi, zwierząt, roślin, gór, mórz, drzew, księżyca, słońca, gwiazd, pór roku i duchów.

Współczesny druidyzm składa się z trzech etapów. Pierwszym z nich jest etap Barda, następnym Ovata, a ostatnim Druida.

1. Etap Barda to droga przez historię, mitologię, opowieści i sztukę. Bard jest poszukiwaczem głębszego znaczenia istnienia i inspiracji.
2. Etap Ovata to nauki związane z uzdrawianiem – zarówno ciała jak i duszy, ale również szczególnie honoruje naszych przodków i kontakty z nimi. Droga Ovata to pismo ogamiczne, zioła i praktyki szamańskie.
3. Etap Druida to fundament rytuałów, filozofii i etyki. Druidzi zgłębiają każdy nurt doświadczania – zarówno te najbardziej racjonalne i materialne, jak i te najbardziej intuicyjne i mistyczne.

7 Darów Druidyzmu według Philip’a Carr-Gomm’a:
Wydaje się, że Stare Drogi, ponownie zinterpretowane dla naszych czasów, mogą zaoferować nam taką duchowość, jakiej potrzebujemy, aby uzdrowić separację, która nastąpiła między nami a naszym środowiskiem, naturą. Druidyzm to jedna z takich dróg i chociaż na pierwszy rzut oka może się wydawać, że to tylko stara ciekawostka, osobliwe wspomnienie z dalekiej przeszłości, jeśli poświęci się trochę czasu, aby przyjrzeć się jej bliżej, odkryjemy skrzynię skarbów, która tylko czeka być otwartą. W tej skrzyni możemy znaleźć co najmniej Siedem Darów, które druidyzm wnosi do naszego współczesnego świata:

• Pierwszym darem jest filozofia: która podkreśla świętość całego życia i naszą rolę w wielkiej sieci stworzenia. Z pasją dba o zachowanie i ochronę środowiska i oferuje światopogląd, który jest ekologiczny, geocentryczny, pragmatyczny, idealistyczny, duchowy i romantyczny. Nie oddziela Ducha od Materii – oferuje zmysłową duchowość, która celebruje życie fizyczne.
• Drugi dar przywraca nam kontakt z Naturą: dzięki zestawowi praktyk, które pomagają nam poczuć się znowu blisko z Naturą, naszymi przodkami, naszymi ciałami i naszym poczuciem Ducha, pracując z roślinami, drzewami, zwierzętami, kamieniami, historią i kulturą. Osiem sezonowych uroczystości pomaga nam dostroić się do naturalnego cyklu i pomaga uporządkować nasze życie przez cały rok oraz rozwinąć poczucie wspólnoty ze wszystkimi żywymi istotami.
• Trzeci dar przynosi uzdrowienie: dzięki praktykom promującym uzdrowienie i odmłodzenie, przy użyciu holistycznych metod duchowych i fizycznych w celu promowania zdrowia i długowieczności.
• Czwarty dar obrazuje nasze życie jako Podróż: z rytuałami przejścia: na błogosławieństwo i nazywanie dzieci, na małżeństwo, na śmierć i na inne czasy wtajemniczenia, gdy pomocne jest rytualne i symboliczne oznaczenie naszego przejścia z jednego stanu do innego.
• Piąty dar otwiera nas na inne Rzeczywistości: z technikami eksploracji innych stanów świadomości, innych rzeczywistości, Innego Świata. Niektóre z nich są również używane przez inne tradycje duchowe i obejmują medytację, wizualizację, szamańskie podróże oraz korzystanie z ceremonii, muzyki, intonowania, ale wszystkie są oparte na celtyckich i druidycznych obrazach i tradycji.
• Szósty dar rozwija nasz Potencjał: druidyzm, tak jak jest praktykowany dzisiaj, oferuje ścieżkę samorozwoju, która zachęca do wzrostu naszego potencjału twórczego, naszych zdolności psychicznych i intuicyjnych oraz wspiera nasz rozwój intelektualny i duchowy.
• Siódmy dar to dar Magii: uczy sztuki, w jaki sposób możemy otworzyć się na magię życia, sztuki, w jaki sposób możemy wcielać pomysły w życie, oraz sztuki podróżowania w poszukiwaniu mądrości, uzdrowienia i Inspiracji.

Rodzimowierstwo - rekonstrukcja wierzeń Słowian lub wariacje na temat słowiańskiego dziedzictwa. Na temat religii Słowian z polskich ziem powstała robiąca wrażenie strona Bogowie Polscy. “Rodzimowierstwo” oznacza dla rożnych ludzi co innego. Zdarza się podejście mistyczne, zdarza również ateistyczne nawiązywanie do kultury ojczystej ziemi przez odprawianie rytuałów religii tej ziemi. Na tle pozostałych pogan w Polsce rodzimowiercy wyróżniają się liczbą, aktywnością i widocznością. Kilka kościołów rodzimowierczych, takich jak Rodzimy Kościół Polski, jest oficjalnie zarejestrowanych. Osobiście jestem bardzo dobrego zdania o organizacji Drzewa Przodków.

W Polsce, w okresie międzywojennym, pojawiło się kilka ruchów odwołujących się do rodzimowierstwa słowiańskiego – tradycji słowiańskich sprzed chrystianizacji, np. Koło Czcicieli Światowida czy Zadruga; po transformacji ustrojowej zarejestrowanych zostało kilka związków wyznaniowych, m.in.:

• Rodzimy Kościół Polski
• Rodzima Wiara
• Zachodniosłowiański Związek Wyznaniowy „Słowiańska Wiara”

i wiele innych, mniej lub bardziej formalnych.

W kręgach kultury germańskiej najczęstszą gałęzią rodzimowierstwa jest mitologia nordycka i Ásatrú. Na obszarach gdzie przebywali Celtowie powstał np. neodruidyzm związany m.in. z odradzanym rytuałem kręgu Gorsedd

.

Asatru - nurt w obrębie rodzimowierstwa germańskiego, oparty na wierzeniach zawartych w mitologii nordyckiej, której świat bogów reprezentują dwie dynastie Asów i Vanów. Stanowi ona próbę odtworzenia wierzeń dominujących w Europie Północnej przed przyjęciem chrześcijaństwa. Zaliczana jest do neopogańskich ruchów religijnych. Dziewięć szlachetnych cnót (ang: The Nine Noble Virtues, albo NNV) to zbiór moralnych porad spisanych przez Johna Yeowella (a.k.a Stubba) i Johna Gibss-Baileya (a.k.a Hoskuld) na potrzeby Rytu Odyńskiego w latach siedemdziesiątych.

Są one oparte na cnotach historycznego pogaństwa nordyckiego, zebrane z różnych źródeł, w tym Eddy Poetyckiej (szczególnie Havamal i Sigrdrífumál), oraz sag islandzkich). Występują w paru wariantach.

Ryt Odyński;

1. Odwaga
2. Prawda
3. Honor
4. Wierność
5. Samodyscyplina
6. Gościnność
7. Pracowitość
8. Samozaufanie
9. Wytrwałość

Asatru Folk Assembly;

1. Siła jest lepsza od słabości.
2. Odwaga jest lepsza od tchórzostwa.
3. Radość jest lepsza od poczucia winy.
4. Honor jest lepszy od niesławy.
5. Wolność jest lepsza od niewoli.
6. Pokrewieństwo jest lepsze od wyobcowania.
7. Realizm jest lepszy od dogmatyzmu.
8. Męstwo jest lepsze od braku ducha.
9. Pochodzenie jest lepsze od uniwersalizmu.

Hellenizm - jako religia grecka. W Polsce nie ma zarejestrowanych hellenistycznych związków wyznaniowych. Dominują osoby praktykujące indywidualnie, utrzymujące kontakt przez internet. Istnieją strony i fora poświęcone tej tematyce jak Olympeion (hellenizm reformowany) czy Pantheion.Jest religią politeistyczną, w której centrum znajduje się dwunastu bogów olimpijskich. Jest religią niedogmatyczną, czerpiącą inspiracje z dzieł Homera, Hezjoda, Salustiosa i innych.

Najpowszechniejsze akty kultu w starożytności stanowiły ofiary, zarówno z plonów jak i krwawe ofiary ze zwierząt. Czciciele danej istoty boskiej składali w ofierze określone zwierzę w zależności od konkretnego bóstwa. Ofiary służyły wielu funkcjom: jedne jako kulminacyjny moment publicznego aktu religijnego, inne przed podjęciem ważnej decyzji, aby zjednać sobie pomoc bogów lub jako część obrzędu przejścia. Greckie świątynie nie były z zasady miejscami masowych zgromadzeń religijnych. Większość z nich zawierała mało co poza wizerunkiem boga i kolekcją wotywnych darów, w tym znacznymi skarbami.

Dary wotywne bywały składane bogom przez wyznawców, często jako akt podziękowania za dobrodziejstwo zesłane przez boga, dla pozyskania przyszłych boskich błogosławieństw lub aby otrzymać proroczą poradę od boga lub bogini. Ofiary składano czasem aby przebłagać boga za przestępstwa, akty bezbożności lub za naruszenie religijnego zwyczaju. Były trzymane w świątyni na widoku, zwykle po pewnym czasie przeprowadzano specjalny rytuał i je wyrzucano.

Współcześni helleni preferują bezkrwawe ofiary lub mięso i krew zwierząt, które nie zostały zabite na miejscu. Zamiast zwierząt oferowane są inne jadane dary jak owoce, warzywa, zboże czy słodycze. Wyznawcy składają dary w możliwie taki sam sposób, jaki robili to starożytni.

Hellenizm a neopogaństwo;
Oddawanie czci olimpijczykom jest często włączane w praktyki religii neopogańskich. Nie są to jednak ruchy rekonstrukcyjne, i nie mają na celu wskrzeszenia starożytnych praktyk religijnych.
Nawet jeśli część grup neopogańskich nawiązuje do bogów antycznej Grecji, wiele form kultów neopogańskich nie dopuszcza oddanie dla więcej niż jednego panteonu, nie zakłada wierności danemu określonemu kodeksowi etycznemu czy światopoglądowi. Wielu pośród nich postrzega bogów i boginie różnych kultur jako byty, będące przejawami jednej bogini i jednego boga (takie postrzeganie ma miejsce w wicca) lub nawet tylko jednej istoty boskiej. Jednakże jest to spojrzenie obce dawnemu jak i obecnemu hellenizmowi.
Magia jest powodem sporów w kręgach hellenistów. Część z nich postrzega każdą formę magii jako praktykę niereligijną. Nie praktykuje się jej więc w ramach rekonstrukcjonizmu, co jest spowodowane skromnością wiedzy o tym jak szerokie miała związki z religią. Helleniści są nastawieni krytycznie do ludzi, którzy promują historycznie błędny obraz antycznej religii i obstają jednocześnie przy tym, że jest autentyczny lub też powodując powstawanie mylących stereotypów. Do krytykowanych pod tym względem ruchów należą wicca jak i inne ruchy związane z New Age.