Wir moich myśli

Zaniemogły ze strachu zagoniły się w szaleństwie,

myśli złożone marzenia bezsenne,

lekko pozacierały się granice między dobrem a złem,

w każdą stronę rozbiegły się znaki jak psy…

„Ten” pomiędzy wszystkim – to ja

powinienem wybrać drogę ale nie wiem jak,

każdy dzień daje jakiś tam znak

że zatrzymał się otuliwszy mnie czas.

Nie zamierzam cię truć pigułkami ze słów,

nie potrafię uchronić od twojego smutku

moralności mi brak pogubiłem się sam

chciałbym tylko nadzieję ocalić od całego zła…

W kolejnej odsłonie skurwiłem się znojnie,

lecz dzięki tobie nie wszystko jest skończone,

ja widzę ostrość na naszą nieskończoność,

i ta nieskończoność nabiera ostrości…

Znam drogi wiodące do kompletnego dna

mosty rzucone na ostry jakże wiatr

światło walczące o twój piękna blask

kształty bez formy i mój do świata żal

Wir moich myśli to wściekłość i wrzask,

on wzbiera we snach on chwyta mnie w locie

i powstrzymuje czyny, a my zaplątani w niemoc znów

nie wypełniliśmy się obok, a tylko w śnie mocą głuchych słów.